تاب بنفشه

تاب بنفشه می دهد طره ی مشک سای تو

پرده ی غنچه می دِرد خنده ی دلگشای تو

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز

کز سر صدق می کند شب همه شب دعای تو

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان

قال و مقال عالمی می کشم از برای تو

دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار

گوشه ی تاج سلطنت می شکند گدای تو

خرقه ی زهد و جام می گر چه نه در خور همند

این همه نقش می زنم  از جهت رضای تو

شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر

کاین سر پر هوس شود خاک در سرای تو

شاه نشین چشم من تکیه گه خیال توست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن

حافظ خوش کلام شد مرغ سخنسرای تو

باد صبا

ای باد صبا کن گذری طرف چمن را

از چهره گل دور نما رنج و محن را

هر جا که گل و لاله افسرده بینی

گویش خبر این دل افسرده من را

بی مهریش انقدر مرا در تعب افکند

کا ورد به در از سر من یاد وطن را

لیکن چو رسیدی به برش گوی سلامش

بوس از طرفم عارض ان غنچه دهن را

با او بگو،از خون جگر در غم عشقت

لبریز نموده است همه تشت و لگن را

شاید که دلش بر من بیچاره بسوزد

روشن کند از نور رخش خانه من را

یک تار مویش را به دیاری نفروشم

سوداگر دهر ار بدهد چین و ختن را

ابروی کمانش،قد من همچو کمان کرد

بشکافت به تیر مژگان سینه من را

چون تار مویش روی من زار سیه کرد

بس کرد عیان گیسوی پر تاب و شکن را

گر بگذرد آهو صفت اندر سر خاکم

بر خیزم و باوی کنم آغاز سخن را

من باقریم گفته ی من گرچه نکو نیست

از عالم عرفان نه نصیبی شده مرا

ساقیـــــــــــــــــــــــــ

بده ساقی می نابی که سازد بیخود از خویشم

که تا در عالم مستی کمی با خود بیندیشم

تو هم مطرب بزن چنگی ببرغم از دل زارم

بهم سازید و بیرونم کشید از بحر تشویشم

مرا خوش لحظه ای باشد که دور از این هیاهوها

ببینم در تضرع در حضور خواجه خویشم

چه خواهم کرد اگر یار من از من چهره بر گیرد

نمک در کنج تنهایی  بپاشد بر دل ریشم

خوشم از اینکه محرومم ز زور مردم ازاری

که هرکس بیندم لرزد بخود،کین میزند نیشم

لباس زهد از بهر طمع بر تن نمیپوشم

نیم گرگی به باطن، ظاهرا گویم که من میشم

گل و بلبل

صبحگاهی بلبلی در گلستان فریاد کرد                  گفت آخر عشق گل با من عجب بیداد کرد

غنچه گشت و پرکشید عاقبت رفت از کفم              زیست فروردین و رحلت نیمه خرداد کرد

برگ گل گفتا مباش ای بلبل مسکین غمین            پژمرد هرکس که جا در این خراب اباد کرد

داستان ها من شنیدم از زبان باغبان                    گفت ویران گشت معمار هرکجا آباد کرد

ناخدای دهر کشتی هرکجا خواهد برد                   کی مسافر میتواند از کس استمداد کرد

دیدی اخر زیر خاک تیره محبوسش نمود                رستمی کو صد هزار از بندیان ازاد کرد

چرخ در هر گردشی صد چهره میسازد عیان           قصرها ویران نموده کاخها اباد کرد

ان سلیمانی که فرمان برد از او باران و باد             خرمن عمرش فنا این چرخ بی بنیاد کرد

در هوا مرغ و به صحرا آهو و ماهی به شط            کی تواند حفظ جان از دست این صیاد کرد

گرگ مفلوک اجل هردم که لب از هم گشود          رحم نه بر پیر و نه برنا و نه نوزاد کرد

شربتی از دست شیرین در کف خسرو نهاد          احمر از خون سرخود  باتیشه اش فرهاد کرد

بس عروسان را که اندر حجله بی شوهر نمود      یا برای همسرش خونین دل داماد کرد

پس تو ای بلبل مشو غمگین که گل رفت از کفت 

                                                                  باهزاران چون تو چرخ دهر این بیداد کرد

باقری پروانه آسا تا سحر بر دور شمع              

                                                                 گشت تا جان در ره معشوقه اش برباد کرد

قصه درد

رفتم و زحمت بیگانگی از کوی تو بردم

آشنای تو دلم بود و به دست تو سپردم 

اشک دامان مرا گیرد و در پای من افتد

که دل خون شده را هم ز چه همراه نبردم

شرمم از آینه ی روی تو می آید اگر نه 

آتش آه به دل هست نگویی که فسردم

تو چو پروانه ام آتش بزن ای شمع و بسوزان

من بی دل نتوانم که به گرد تو نگردم

می برندت دگران دست به دست ای گل رعنا

حیف من بلبل خوش خوان که همه خار تو خوردم

تو غزالم نشدی رام که شعر خوشت آرم

غزلم قصه ی دردست که پرورده ی دردم 

خون من ریخت به افسونگری و قاتل جان شد

سایه آن را که طبیب دل بیمار شمردم 

شعر گل و بلبلــــــ

در گلستانی هنگام خزان ،

رهگذر بود یکی تازه جوان

صورتش زیبا ، قامتش موزون ،

چهره اش غم زده از سوز درون

دیدگان دوخته بر جنگل و کوه

دلش افسرده ز فرط اندوه

با چمن درد دل آغاز نمود

این چنین لب به سخن باز نمود

گفت: آن دلبر بی مهر و وفا

دوش می گفت به جمع رفقا

در فلان جشن به دامان چمن ،

هر که خواهد که برقصد با من

از برایم شده گر از دل سنگ ،

کند آماده گلی سرخ وقشنگ

چه کنم من که در این دشت ودمن

گل سرخی نبود وای به من

در همانجا به سر شاخۀ بید

بلبلی حرف جوان را بشنید

دید بیچاره گرفتار غم است

سخت افسرده ز رنج و الم است 

غمی نیست

همراه بسیار است، اما همدمی نیست

مثل تمام غصه ها، این هم غمی نیست

دلبسته اندوه دامنگیر خود باش

از عالم غم دلرباتر عالمی نیست

کار بزرگ خویش را کوچک مپندار

از دوست دشمن ساختن کار کمی نیست

چشمی حقیقت بین کنار کعبه می گفت

«انسان» فراوان است، اما «آدمی» نیست

در فکر فتح قله قافم که آنجاست

جایی که تا امروز برآن پرچمی نیست