ای همه سیما ها

درسرای ما زمزمه ایدرکوچه ما آوازی نیست 

شب گلدان پنجره ما را ربوده است 

پرده ما دروحشت نوسان خشکیده است 

اینجا ای همه لب ها لبخندی ابهام جان را پهنا می دهد 

پرتو فانوس ما در نیمه راه میان ما و شب هستی مرده است 

ستون های مهتابی ما را پیچک اندیشه فرو بلعیده است

اینجا نقش گلیمی و آنجا نرده ای ما را از آستانه ما بدر برده است 

ای همه هوشیاران بر چه باغی در نگشودیم که عطر فریبی به تالار نهفته ما نریخت ؟

ای همه کودکی ها! بر چه سبزهای ندویدیم که شبنم اندوهی برمانفشاند 

غبار آلوده راهی از فسانه به خورشیدیم 

ای همه خستگان در کجا شهپر ما از سبکبالی پروانه نشان خواهد گرفت ؟

ستاره زهره از چاه افق برآمد 

کنار نرده مهتابی ما کودکی بر پرتگاه وزش ها می گرید 

در چه دیاری ایا اشک ما در مرز دیگر مهتابی خواهد چکید ؟

ای همه همسایه ها در خورشیدی دیگر خورشیدی دیگر

شکنجه گر

رو به تو سُجده میکنم دری به کعبه باز نیست 

بس که طواف کردمت مرا به حج نیاز نیست 

به هر طرف نظر کنم نماز من نماز نیست 

                          مرا به بند می کشی از این رهاترم کنی

                                          زخم نمیزنی به من که مبتلاترم کنی

                         از همه توبه میکنم بلکه تو باورم کنی

                                                 قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد

                         تمام پرسه های من کنار تو سلوک شد 

                                              عذاب میکشم ولی عذاب من گناه نیست

                                   وقتی شکنجه گر تویی شکنجه اشتباه نیست

کسی حالم نمی پرسه

در این شبهای تنهایی که غم با من هم اغوشه

                                                              به جز اندوه و تنهایی کسی با من نمی جوشه

کسی حالم نمی پرسه کسی دردم نمیدونه

                                                             نه همدرد و هم اوایی کس با من نمی خونه

                                     از این سر گشتگی بیزارم وبیزار

                                    ولی راه فراری نیست از این دیوار

     برای این لب تشنه دریغا قطره ابی کو            برای خسته چشم من دریغا جای خوابی کو

     در این سرد اب ظلمت نور راهی کو                در این اندوه تنهایی سر پناهی کو

     کسی حالم نمی پرسه کسی دردم نمیدونه

                                                             نه همدرد و هم اوایی کس با من نمی خونه

                                     از این سر گشتگی بیزارم وبیزار

                                    ولی راه فراری نیست از این دیوار

شبا پر درد و من از قصه ها دل تنگ

کجا پیدا کنم دل سوخته ای همدرد

                                        اسیر سختی و درد و اندوهم

                                      سراپا دردم و سنگین تر از کوهم

در صفت بهار

نوبهار آمد و آورد گل و یاسمنا

باغ همچون تبت و راغ بسان عدنا

آسمان خیمه زد از بیرم و دیبای کبود

میخ آن خیمه ستاک سمن و نسترنا

بوستان گویی بتخانهٔ فرخار شده‌ست

مرغکان چون شمن و گلبنکان چون وثنا

بر کف پای شمن بوسه بداده وثنش

کی وثن بوسه دهد بر کف پای شمنا

کبک ناقوس‌زن و شارک سنتورزنست

فاخته نای‌زن و بط شده طنبورزنا

پردهٔ راست زند نارو بر شاخ چنار

پردهٔ باده زند قمری بر نارونا

کبک پوشیده به تن پیرهن خز کبود

کرده با قیر مسلسل دو بر پیرهنا

پوپوک پیکی، نامه زده اندر سر خویش

نامه گه باز کند، گه شکند بر شکنا

فاخته راست بکردار یکی لعبگرست

در فکنده به گلو حلقهٔ مشکین رسنا

از فروغ گل اگر اهرمن آید بر تو

از پری بازندانی دو رخ اهرمنا

نرگس تازه چو چاه ذقنی شد به مثل

گر بود چاه ز دینار و ز نقره ذقنا

چونکه زرین قدحی بر کف سیمین صنمی

یا درخشنده چراغی به میان پرنا

وان گل نار بکردار کفی شبرم سرخ

بسته اندر بن او لختی مشک ختنا

سمن سرخ بسان دو لب طوطی نر

که زبانش بود از زر زده در دهنا

وان گل سوسن مانندهٔ جامی ز لبن

ریخته معصفر سوده میان لبنا

ارغوان بر طرف شاخ تو پنداری راست

مرغکانند عقیقین زده بر بابزنا

لاله چون مریخ اندر شده لختی به کسوف

گل دوروی چو بر ماه سهیل یمنا

چون دواتی بسدینست خراسانی‌وار

باز کرده سر او، لاله به طرف چمنا

ثوب عتابی گشته سلب قوس قزح

سندس رومی گشته سلب یاسمنا

سال امسالین نوروز طربنا کترست

پار وپیرار همی‌دیدم، اندوهگنا

این طربناکی و چالاکی او هست کنون

از موافق شدن دولت با بوالحسنا

دلم از نیستی چو ترسانیست

دلم از نیستی چو ترسانیست

تنم از عافیت هراسانیست

در دل از تف سینه صاعقه‌ایست

بر تن از آب دیده توفانیست

گه دلم باد تافته گوییست

گه تنم خم گرفته چوگانیست

موی چون تاب خورده زوبینی است

مژه چون آب داده پیکانیست

روز در چشم من چو اهرمنیست

بند بر پای من چو ثعبانیست

همچو لاله ز خون دل روییست

چون بنفشه ز زخم کف رانیست

زیر زخمی ز زخم رنج و بلا

دیده پتکی و فرق سندانیست

راست مانند دوزخ و مالک

مر مرا خانه‌ای و دربانیست

گر مرا چشمه‌ای است هر چشمی

لب خشکم چرا چو عطشانیست؟

بر من این خیره چرخ را گویی

همه ساله به کینه دندانیست

نیست درمان درد من معلوم

نیست یک درد کش نه درمانیست

نیست پایان شغل من پیدا

نیست یک شغل کش نه پایانیست

عجبا این چه شوخ دیده تنی است

ویحکا این چه سخت سر جانیست

من نگویم همی که محنت من

از فلانیست یا ز بهمانیست

نیست کس را گنه، چو بخت مرا

طالعی آفریده حرمانیست

 

چون نای بی‌نوایم از این نای بینوا

چون نای بی‌نوایم از این نای بینوا

شادی ندید هیچ کس از نای بینوا

با کوه گویم آنچه از او پر شود دلم

زیرا جواب گفتهٔ من نیست جز صدا

شد دیده تیره و نخورم غم ز بهر آنک

روزم همه شب است و صباحم همه مسا

انده چرا برم چو تحمل ببایدم؟

روی از که بایدم؟ که کسی نیست آشنا

هر روز بامداد بر این کوهسار تند

ابری بسان طور زیارت کند مرا

برقی چو دست موسی عمران به فعل و نور

آرد همی پدید ز جیب هوا ضیا

گشت اژدهای جان من این اژدهای چرخ

ورچه صلاح، رهبر من بود چون عصا

بر من نهاد روی و فرو برد سربه سر

نیرنگ و سحر خاطر و طبعم چو اژدها

در این حصار خفتن من هست بر حصیر

چون بر حصیر گویم؟ خود هست بر حصا

چون باز و چرغ، چرخ همی داردم به بند

گر در حذر غرابم و در رهبری قطا

بنگر چه سودمند شکارم که هیچ وقت

از چنگ روزگار نیارم شدن رها

 

گوهر عشق

الهی سوختم بی‌غم الهی

کرامت کن نم اشکی و آهی

چه اشک، اشکی که چون ریزد ز مژگان

شود دامان ازو رشک گلستان

چه آه آهی که چون از دل زند سر

بسوزاند دل یاقوت احمر،

دل بی‌عشق بر جان بس گران است

سر بی‌شور مشتی استخوان است

تو را خلد و مرا باغ و چمن عشق

تو را حور و مرا گور و کفن عشق

ز عشق از هر چه برتر میتوان شد

خدا گر نه، پیمبر میتوان شد

اگر یزدان پاک از لات عشق است

جهان را قاضی الحاجات عشق است

نداند عقل راه خانهٔ عشق

که عقل کل بود دیوانهٔ عشق

خراب عشق آباد ی ندارد

بد و نیک و غم و شادی ندارد

نداند دوست از دشمن گل از خار

برش یکسان بود تسبیح و زنار

ز لذتهای عٰالم گر کنم یاد

بجز خون جگر چشمم مبناد

مبادا مرهم داغم جز آتش

رضی خواهی بعٰالم گر دلی خوش