مرغ پریده

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد

چه نکوتر آنکه مرغ‍‍ــی ز قفـس پریده باشد

پـر و بـال ما بریدند و در قفـس گشـودند

چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد

من از آن یکی گـزیدم که بجـز یکـی ندیدم

که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد

عجب از حبیـبم آید که ملول می نماید

نکند که از رقیبان سـخنی شـنیده باشد

اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند

به کسی مبـاد از ما که بدی رسـیده باشد.

حافظ

ما نگوییم بد و میل به ناحـق نکنیم 

جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم   

عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است

کار بد مصلحت آن اسـت که مطلق نکنیم

رقم مغلطه بر دفتـر دانـش نزنیم

سر حق بر ورق شـعبده ملحق نکنیم

شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد

التفاتـش به می صـاف مروق نکنیم   

خوش برانیم جهان در نظر راهروان

فکر اسـب سیه و زین مغرق نکنیم   

آسمان کشـتی ارباب هنر می‌شکند

تکیه آن به که بر این بحر معلق نکنیم   

گر بدی گفت حسـودی و رفیقی رنجید

گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم   

حافظ ار خصـم خطا گفت نگیریم بر او

ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم.

دفتر عشـــق که بسته شـد

دفتر عشـــق که بسته شـد 

دیـدم منــم تــموم شــــــــــــــــــدم 

خونـم حـلال ولـی بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدون 

به پایه تو حــروم شــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم 

اونیکه عاشـق شده بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــود 

بد جوری تو کارتو مونــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد 

برای فاتحه بهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت 

حالا باید فاتحه خونــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد 

تــــموم وســـعت دلــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو 

بـه نـام تـو سنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد زدم 

غــرور لعنتی میگفــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت 

بازی عشـــــقو بلـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم 

از تــــو گــــله نمیکنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم 

از دســـت قــــلبم شاکیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم 

چــرا گذشتـــم از خـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــودم 

چــــــــراغ ره تـاریکــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــیم 

دوسـت ندارم چشمای مــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــن 

فردا بـه آفتاب وا بشـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه 

چه خوب میشه تصمیم تــــــــــــــــــــــــــــــــو 

آخـر مـاجرا بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــشه 

دسـت و دلت نلــــــــــــــــــــــــرزه 

بزن تیر خــــــــــــــــــلاص رو 

ازاون که عاشقــــت بود 

بشنو این التماس رو 

ــــــــــــــــــــــ 

ـــــــــــــــ 

ـــــــــــ 

ـــــــ

بی خبر

بی خبر از حال خود خفتن چه سود؟

     بر مزار مردگان خویش نالیدن چه سود؟

        زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید،

           ورنه بر سنگ مزارش آب پاشیدن چه سود؟

               زنده را در زندگی قدرش بدان،

                  ورنه مشکی از برای مرده پوشیدن چه سود؟

                      گر نکردی یاد من تا زنده ام،

                         سنگ مرمر روی قبرم وانهادن ها چه سود؟

یاد تو

 چه در دل من/ چه در سر تو/ من از تو رسیدم /به باور تو 

تو بودی و من/به گریه نشستم/ برابر تو/ به خاطر تو/ به گریه نشستم/ بگو چکنم 

با تو /شوری در جان /بی تو /جانی ویران /از این زخم پنهان /می میرم 

نامت/ در من باران/ یادت/ در دل طوفان/ با تو/ امشب پایان میگیرم 

نه بی تو سکوت/ نه بی تو سخن /به یاد تو بودم /به یاد تو من 

ببین غم تو /رسیده به جان /و دویده به تن/ ببین غم تو /رسیده به جانم/ بگو چه کنم 

وادی عشقـــــــــــ

خیال کردم توهم درد آشنایی

به دل گفتم توهم همرنگ مایی

خیال کردم توهم دروادی عشق

اسیر حسرت و رنج وبلایی

ندونستم تو بی مهرو وفایی

نفهمیدم گرفتار هوایی

ندونستم پس دیدار شیرین

نهفته چهره تلخ جدایی

تو که گفتی دلت عاشق ترین

دلت عاشق ترین قلب زمین

همیشه مهربونه با دل من

برای قلب تنهام همنشینه

چرا پس به تیغ بی وفایی

شده قربانیت بی خون بهایی

نفهمیدی امید نا امیدی

رها کردی دلم رفتی کجایی

زبس ازار دادی روزو شب دل

دل دیوانه ام آخر شد عاقل

دل غافل شد عاقل دست برداشت

ز امید خیالی خام و باطل

زندگیــــــــــ

من از چه چیز تو ای زندگی کنم پرهیز

که انعطاف تو ،یکسان نشسته در هر چیز

 

تفاهمی است – میان ومن و تو و گل سرخ

رفاقتی است – میان تو و من و پاییز

 

به فصل فصل تو معتادم، ای مخدر من !

به جوی تشنه ی رگهای من ، بریز بریز

 

نه آب و خاک – که آتش ، که باد- می داند

چه صادقانه تو با من نشسته ای، من نیز

 

اسیر سحر کلام تو ام ، بگو: بنشین

مطیع برق پیام توام ، بگو : برخیز

 

مرا به وسعت پروازت ای پرنده ! مخوان

که وا نمی شود این قفل با کلید گریز