شعری پر از عشق

عشق یعنی مستی و دیوانگی

عشق یعنی با جهان بیگانگی

عشق یعنی شب نخفتن تا سحر

عشق یعنی سجده با چشمان تر

عشق یعنی سر به دار آویختن

عشق یعنی اشک حسرت ریختن

  عشق یعنی درجهان رسوا شدن

عشق یعنی سُست و بی پروا شدن

عشق یعنی سوختن با ساختن

عشق یعنی زندگی را باختن

 عشق یعنی انتظار و انتظار

عشق یعنی هرچه بینی عکس یار

عشق یعنی دیده بر در دوختن

عشق یعنی در فراقش سوختن

عشق یعنی لحظه های التهاب

عشق یعنی لحظه های ناب ناب

عشق یعنی با پرستو پر زدن

عشق یعنی آب بر آذر زدن

عشق یعنی، سوز نَی، آه شبان

عشق یعنی معنی رنگین کمان

عشق یعنی شاعری دل سوخته

عشق یعنی آتشی افروخته

عشق یعنی با گلی گفتن سخن

عشق یعنی خون لاله بر چمن

عشق یعنی شعله بر خرمن زدن

عشق یعنی رسم دل بر هم زدن

عشق یعنی یک تیمم,یک نماز

عشق یعنی عالمی راز و نیاز

دلبندی

          نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی

                                                                      نه بر مژگان من اشکی نه بر لبهای من آهی

                      نه جان بی نصیبم را پیامی از دلارامی

                                                                        نه شام بی فروغم را نشانی از سحرگاهی

             نیابد محفلم گرمی نه از شمعی نه از جمعی

                                                                          ندارد خاطرم الفت نه با مهری نه با ماهی

                     بدیدار اجلل باشد اگر شادی کنم روزی

                                                                       به بخت واژگون باشد اگر خندان شوم گاهی

                کیم من ؟ آرزو گم کرده ای تنها و سرگردان

                                                                        نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی

                   گهی افتان و خیزان چون غباری دربیابانی

                                                                    گهی خاموش و حیران چون نگاهی برنظرگاهی

                  رهی تا چند سوزم در دل شبها چو کوکبها

                                                                                  باقبال شرر نازم که دارد عمر کوتاهی

خاطرات

 باز در چهره خاموش خیال

خنده زد چشم گناه آموزت

باز من ماندم و در غربت دل

حسرت بوسه هستی سوزت

باز من ماندم و یک مشت هوس

باز من ماندم و یک مشت امید

یاد آن پرتو سوزنده عشق

که ز چشمت به دل من تابید

باز در خلوت من دست خیال

صورت شاد ترا نقش نمود

بر لبانت هوس مستی ریخت

در نگاهت عطش توفان بود

یاد آنشب که ترا دیدم و گفت

دل من با دلت افسانه عشق

چشم من دید در آن چشم سیاه

نگهی تشنه و دیوانه عشق

یاد آن بوسه که هنگام وداع

بر لبم شعله حسرت افروخت

یاد آن خنده بیرنگ و خموش

که سراپای وجودم را سوخت

رفتی و در دل من ماند بجای

عشقی آلوده به نومیدی و درد

نگهی گمشده در پرده اشک

حسرتی یخ زده در خنده سرد

آه اگر باز بسویم آئی

دیگر از کف ندهم آسانت

ترسم این شعله سوزنده عشق

آخر آتش فکند برجانت

یک شبی مجنون نمازش را شکست

یک شبی مجنون نمازش را شکست            بــی وضــــو در کوچـــه لیلا نشســـت 

عشق آن شب مست مستش کرده بود            فــــارغ از جـــام الــستــش کــــرده بــــود

ســجـده ای زد بـــر لــــب درگــاه او            پــــُر ز لـــیلــا شـــــد دل پـــــر آه او

گـــفت یا رب از چه خوارم کرده ای            بــــر صلیب عـــشق دارم کرده ای

جـــــام لیلا را به دسـتـم داده ای            وندر این بازی شــکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی            دردم از لیـلاســـــت آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم نکن            من کـــه مجنونم تو مــــجنونم نــکن

مــــرد ایــــن بـــازیــچـه دیگر نیستم            این تو و لـــیلای تو... مــــن نیستم

گــــفت ای دیــوانه لــیلایــــــت منم            در رگ پنهان و پـــیــدایـــت منـــــم

ســــالها بــــا جــــور لیلا ســـاختی            من کنارت بـــــودم و نـــشناخـــتی

عــشق لــــیلا در دلـــت انـــداختم            صد قمــــار عشق یکجا بـــاخـــتم

کـــــردمـــت آواره صــــحرا نـــــشد            گفتم عاقل می شوی اما نــشد

سوختم در حسرت یک یـا ربــت            غیر لیلا بــــــر نــــیــامد از لــبت

روز و شب او را صـــدا کردی ولی            دیدم امشب با مـنی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر می زنی            در حــــــریم خانه ام در می زنی

حــــال این لیلا که خوارت کرده بود            درس عشقش بی قرارت کرده بود

مرد راهش بـــاش تا شاهت کنم            صد چو لیلا کشته در راهت کنم