ای همه سیما ها

درسرای ما زمزمه ایدرکوچه ما آوازی نیست 

شب گلدان پنجره ما را ربوده است 

پرده ما دروحشت نوسان خشکیده است 

اینجا ای همه لب ها لبخندی ابهام جان را پهنا می دهد 

پرتو فانوس ما در نیمه راه میان ما و شب هستی مرده است 

ستون های مهتابی ما را پیچک اندیشه فرو بلعیده است

اینجا نقش گلیمی و آنجا نرده ای ما را از آستانه ما بدر برده است 

ای همه هوشیاران بر چه باغی در نگشودیم که عطر فریبی به تالار نهفته ما نریخت ؟

ای همه کودکی ها! بر چه سبزهای ندویدیم که شبنم اندوهی برمانفشاند 

غبار آلوده راهی از فسانه به خورشیدیم 

ای همه خستگان در کجا شهپر ما از سبکبالی پروانه نشان خواهد گرفت ؟

ستاره زهره از چاه افق برآمد 

کنار نرده مهتابی ما کودکی بر پرتگاه وزش ها می گرید 

در چه دیاری ایا اشک ما در مرز دیگر مهتابی خواهد چکید ؟

ای همه همسایه ها در خورشیدی دیگر خورشیدی دیگر