تقاص

در یاد نگارم باز این شعر اثر کردم

               در بی کسی و غربت حقا که هنر کردم

از مستی چشمانش بشکسته پر و بالم

             دیدی که به کوی دوست، بی بال سفر کردم

در محفل عیاران چون شمع شبستانم

              ای یار  مجالم  ده من سینه  سپر  کردم

جانا تو جوابم ده ،دل مست دو چشمانت

              قربانی عشقت گشت، این گونه خطر کردم 

 باز  آید  اگر  یارم  آن دمدمه ء  آخر  

              هیهات جوانی  رفت، من عمر به سر کردم

لعنت به من مسکین، آن دم که خطا کارم

               در وادی مه رو یان  بیهوده  نظر  کردم

تاوان  گناهم را  تا  کی  بدهم   یا رب

               آن توبه به درگاهت، آن گونه که تر کردم