کاش بشناسد مرا آن بی وفا دختر امید

ناگهان در کوچه دیدم بی وفای خویش را

باز گم کردم ز شادی دست و پای خویش را

با شتاب ابرهای نیمه شب می رفت و بود

پاک چون مه شسته روی دلربای خویش را

چون گلی مهتاب گون در گلبنی از آبنوس

روشنی می داد مشکین جامه های خویش را

گرم صحبت بود با آن خواهر کوچکترش

تا بپوشد خنده های نا بجای خویش را

می درخشید از میان تاریکی ها گردنش

چون تکان می داد زلف مشک سای خویش را

گفته بودم بعد از این باید فراموشش کنم

دیدمش و زیاد بردم گفته های خویش را

دیدم و آمد به یادم دردمندی های دل

گرچه غافل بود آن مه مبتلای خویش را

این چه ذوق و اضطراب است؟این چه مشکل حالتی است؟

با زبان شکوه پرسیدم خدای خویش را

تا به من نزدیک شد گفتم"سلام ای آشنا"

گفتم اما هیچ نشنیدم صدای خویش را

کاش بشناسد مرا آن بی وفا دختر "امید"

آه اگر بیگانه باشد آشنای خویش را