گل و بلبل

صبحگاهی بلبلی در گلستان فریاد کرد                  گفت آخر عشق گل با من عجب بیداد کرد

غنچه گشت و پرکشید عاقبت رفت از کفم              زیست فروردین و رحلت نیمه خرداد کرد

برگ گل گفتا مباش ای بلبل مسکین غمین            پژمرد هرکس که جا در این خراب اباد کرد

داستان ها من شنیدم از زبان باغبان                    گفت ویران گشت معمار هرکجا آباد کرد

ناخدای دهر کشتی هرکجا خواهد برد                   کی مسافر میتواند از کس استمداد کرد

دیدی اخر زیر خاک تیره محبوسش نمود                رستمی کو صد هزار از بندیان ازاد کرد

چرخ در هر گردشی صد چهره میسازد عیان           قصرها ویران نموده کاخها اباد کرد

ان سلیمانی که فرمان برد از او باران و باد             خرمن عمرش فنا این چرخ بی بنیاد کرد

در هوا مرغ و به صحرا آهو و ماهی به شط            کی تواند حفظ جان از دست این صیاد کرد

گرگ مفلوک اجل هردم که لب از هم گشود          رحم نه بر پیر و نه برنا و نه نوزاد کرد

شربتی از دست شیرین در کف خسرو نهاد          احمر از خون سرخود  باتیشه اش فرهاد کرد

بس عروسان را که اندر حجله بی شوهر نمود      یا برای همسرش خونین دل داماد کرد

پس تو ای بلبل مشو غمگین که گل رفت از کفت 

                                                                  باهزاران چون تو چرخ دهر این بیداد کرد

باقری پروانه آسا تا سحر بر دور شمع              

                                                                 گشت تا جان در ره معشوقه اش برباد کرد